maandag 12 januari 2015

Als de kamer kantelt

Als de kamer kantelt

Zweet gutst over de opeengepakte lichamen.
Meisjes kronkelen als wormen,
schuiven meedogenloos aan,
vervangen elkaar, want
mooie gezichten en strakke spijkerbroeken
zijn gemakkelijk vervangbaar.

Uit de menigte stijgen de verlangens op:
ouder lijken, jonger zijn,
oplossen, tijdloos worden,
opgaan in een straatlantaarn,
vreemde huizen verkennen of
de bewustwording van je eigen hartslag

als de kamer kantelt.

Het Spook

Het spook

Het is weer eens zo ver:
ik weet niet wat ik hier doe,
spreek mezelf in keuken toe:
dat ik appels kwam halen om op te eten.

Maar ik was vergeten
hoe van stoep naar supermarkt,
hoe het raam te sluiten.
Herinner me wat het spook zei:
‘Alles van waarde is buiten.’

Ik slenters slechts in cirkels
voor het stoplicht.
Stuur een bericht,
en nog één.
Er is een verklaring uit te graven,
het moet me opgedrongen zijn.
‘Verder lopen kan alleen
als er oplossingen zijn’
zegt het spook.

Ik analyseer alvast
teksten op de koelkast
Er zal in de kantlijn
toch ergens een pijl zijn.