Zoals ik wakker naast je word is
het net alsof het
zo al jaren gaat:
Mijn tandenborstel in je
badkamer laten staan,
de deken over
mijn schouder slaan,
twee koppen koffie maken en
ik schrijf mijn initialen op je
deur, je ramen, een fotolijstje.
Ik hoor niet eens dat ik het
van je vraag.
Terwijl je mijn naam verkreukt
als de wit geworden handdoek in je hoek,
een boek dichtslaat.
Je kust me zoals een timmerman spijkers
hamert en ik ga.
Het is genoeg te weten dat
je niet bestaat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten