Zo voelt het dus om
grenzeloos te zijn.
Ik lees het nieuws in alle talen,
kan een zee bevaren,
een woestijn doorkruisen,
leef in caravans, huizen,
ken talloze thuizen.
Ik kan geen stad de mijne noemen,
ik kan elke stad de mijne noemen,
Pangea zien,
verglobaliseren.
Zo voelt het dus om
van het pad te raken.
Lichamen die zich alsmaar
vermenigvuldigen,
wc-deuren verdubbelen
en de auto’s hier
blijven maar links rijden.
De nachten spelen zich af
rondom daar waar het
dansbaar is.
De dagen spelen zich af rondom
een klokkentoren.
Zo voelt het dus om jou
hier overzees te zien.
Zo voelen je vingertoppen die mijn voordeur raken,
zo voelen je handen die me tegemoetzwaaien,
zo voelen je voetzolen met daarop de afdruk van alles wat ik
kende.
Ik stel je voor aan mijn straten, mijn park, mijn mensen.
Je zegt dat ik hetzelfde klink, maar verder weg.
De Brinta ’s morgens lijkt in niets op wat ik me herinnerde.
Ik ben je schrijvers ontwend.
Ik zie wat je was,
niet wie je bent.
Zo voelt het
vergrenzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten