Zo voelt het dus

Zo voelt het dus om

grenzeloos te zijn.

Ik lees het nieuws in alle talen,

kan een zee bevaren,

een woestijn doorkruisen,

leef in caravans, huizen,

ken talloze thuizen.

Ik kan geen stad de mijne noemen,

ik kan elke stad de mijne noemen,

Pangea zien,

verglobaliseren.

Zo voelt het dus om

van het pad te raken.

Lichamen die zich alsmaar

vermenigvuldigen,

wc-deuren verdubbelen

en de auto’s hier

blijven maar links rijden.

De nachten spelen zich af

rondom daar waar het

dansbaar is.

De dagen spelen zich af rondom

een klokkentoren.

Zo voelt het dus om jou

hier overzees te zien.

Zo voelen je vingertoppen die mijn voordeur raken,

zo voelen je handen die me tegemoetzwaaien,

zo voelen je voetzolen met daarop de afdruk van alles wat ik kende.

Ik stel je voor aan mijn straten, mijn park, mijn mensen.

Je zegt dat ik hetzelfde klink, maar verder weg.

De Brinta ’s morgens lijkt in niets op wat ik me herinnerde.

Ik ben je schrijvers ontwend.

Ik zie wat je was, 

niet wie je bent.

Zo voelt het

vergrenzen. 

Wat ik was

Uiteindelijk paste alles

in drie verhuisdozen en een vuilniszak.

De kamer was zo kaal;

je kon zien waar de fotolijstjes,

waar een lek in het dak,

waar koffie gemorst op behang.

Er was spinrag.

Ik vroeg me af wat

er achterbleef

van mij

en van mijn tienerjaren,

maar ik rook mezelf niet langer

in vloerplanken.

of waar de klok had gehangen.

Toen ik wegvloog smolt er

een ijsbeer,

dat was wat er van me over was.

Een mensenhuid vernieuwt zo snel:

ik was even

en toen al niet meer

wat ik was.

Herman

Wie noteert ons internetgedrag?

Wie maakt liefde winstgevend,

Helpt anorexiapatiënt aan afslank-advertenties,

de pedofiel aan kinderporno.

Nog voordat ik het wist

kende Google

mijn vrienden.

Het Facebookprofiel

van de jongen met de basgitaar.

Mijn broer bezocht ik vaak en

het meisje dat te mooi voor woorden is.

Scrolde ik langs kattenfilmpjes,

dan doemden hun gezichten op.

Steeds verschenen ook de goede doelen:

de bootvluchtelingen, de hongerige kinderen.

Steeds vertrok mijn geld naar Afrika.

Ik stel me Herman voor die netjes

‘kooktijd broccoli’ noteert

Iemand typte het en

Herman ziet het.

Herman schrijft met een pen in een boekje

dat voorzien is van een cijferslot.

Als de vulling van de pen leeg is

koopt Herman nieuwe vullingen bij een groothandel.

Herman eet graag kleffe broodjes uit de bedrijfskantine.

Herman gaat graag wandelen op zondag.

Uit Herman’s borstzak steekt een pakje sigaretten.

Niet omdat hij rookt

Nee,

om de schijn,

de mogelijkheid.

Herman’s kantoor is leeg.

Geen planten, geen familiefoto’s.

Slechts notitieblokjes, gegevens, opgestapeld,
romans van menselijke levens,
rapportages van potentiële criminelen.
Herman slaapt in een verlaten fabriek
op het randje van de stad.

Schaduwherinneringen

Soms

in de reflectie van een winkelruit,

een vertrouwde rug,

een kapsel in de menigte.

Ik weet ook zeker dat

ik je laatst zag

in supermarkt.

Een busreclame

spelt je naam.

Je werd vermeld op brief en ansichtkaart

de krant

schreef over je bestaan.

Soms

dring je ongevraagd

gedachten binnen

als ik meezing

of de auto start.

Nu zijn het -

en dat weet ik best -

slechts

schaduwherinneringen

33

Niemand op maquettes

heeft ooit

overgewicht.

Meisjes met paardenstaarten,

mannen in pakken:

zij staan precies hetzelfde stil.

Een mens is hier

een kop, een kleur zonder gezicht.

Een verzameling

goed geproportioneerde ledematen.

Wat er wel is:

symmetrie op zonovergoten terrassen,

hooikoortsloze heuvels,

een vijver die niet spiegelt.

Er zijn

stoepen vrij van kauwgomvlekken,

bomen die geen wind vangen.

Hier bouwt zich niet langer aan,

is de stad al af.

De vingers van reuzen vellen

laatste oordelen

engelen
tellen, versnellen

processen

tot 33 jaar,

want zo oud zijn we

als we
– angstig of met aflaten –

op weegschaal staan.

Laf Hart

 Aan het einde van de nacht

wist niemand hoe alleen ik

naast hem lag.

Ik vouwde me op 

onder zijn oksels

sloeg mijn benen 

om zijn heupen

maar mijn ledematen pasten

niet, ik paste

niet.

Probeerde

op te staan, maar

het was warmer hier.

Bovendien,

we waren nu dit spel gestart,

verliet ik hem dan was ik af.

Wat een laf hart.

Ik droomde een katerdroom,

een liedje uit de jaren tachtig.

Toen ik wakker werd

ademde hij drank

en meisjestongen.

Ik sloot de deur.

wiste weer

een nummer.

Ik wist het eerder dan je moeder

Eerst las ik een tekst van Rogier.
Rogier vond het allemaal niet kunnen
Poetin, IS en Ebola
en of we het wilden delen.

Ik ging naar de supermarkt en kwam je tegen.

Hoe kan ik oprecht verrast zijn door je zwangerschap?
Ik las het op je Facebook,
ik klikte vind ik leuk,
ik zag het op de foto's
van je echo's,
geplaatst tussen een filmpje
van een maag na 33 Big Mac's
en iemand die een emmer ijswater
over zichzelf heen gooit.
Ik wist het eerder dan
je moeder.

Liefs uit Londen

We spaarden plaatjes van eigenaardige plaatsen:

van dravende paarden en apen in een oerwoud.

Staarden van het nieuws terug naar onze navel

en het raam uit.

Later, zo vertelden we elkaar,

zouden we een schatkaart vinden.

Wat we ook vonden

op zolders en op rommelmarkten

waren de ansichtkaarten.

We holden dan naar huis

om voor te lezen wat vreemden schreven.

Het regende haast nooit in Spanje.

Kunstenaar

Vandaag besloot ik verliefd te worden

op de kunstenaar die op de bank verscheen.

De deur op slot, de vloer onaangeraakt

aangewaaid door windvlaag, zat hij daar.

Ogen open,

starend van plafond, naar muur, naar raam.

Gaf je hem een kaars dan trok hij zo je schaduw over.

Reikte je hem stenen aan dan vond hij er het lichaam uit.

Hij schreef rotsblokken en luchtballonen

op de tafel, op het nachtkastje,

tot het huis er rood van zag.

Vrijdag gebruikte ik hem als ragebol.

Ik pakte zijn hielen en doopte zijn haren

langs de muren

om  de spinnenwebben weg te halen.

Maar maandag verliet hij deze straat,

stak zonder te kijken de weg over

werd niet geraakt,

liep dwars door een vrachtwagen

de grond weer in. 

Als de kamer kantelt

Als de kamer kantelt

Zweet gutst over de opeengepakte lichamen.

Meisjes kronkelen als wormen,

schuiven meedogenloos aan,

vervangen elkaar, want

mooie gezichten en strakke spijkerbroeken

zijn gemakkelijk vervangbaar.

Uit de menigte stijgen de verlangens op:

ouder lijken, jonger zijn,

oplossen, tijdloos worden,

opgaan in een straatlantaarn,

vreemde huizen verkennen of

de bewustwording van je eigen hartslag

als de kamer kantelt.

Het Spook

Het spook

Het is weer eens zo ver:

ik weet niet wat ik hier doe,

spreek mezelf in keuken toe:

dat ik appels kwam halen om op te eten.

Maar ik was vergeten

hoe van stoep naar supermarkt,

hoe het raam te sluiten.

Herinner me wat het spook zei:

‘Alles van waarde is buiten.’

Ik slenters slechts in cirkels

voor het stoplicht.

Stuur een bericht,

en nog één.

Er is een verklaring uit te graven,

het moet me opgedrongen zijn.

‘Verder lopen kan alleen

als er oplossingen zijn’

zegt het spook.

Ik analyseer alvast

teksten op de koelkast

Er zal in de kantlijn

toch ergens een pijl zijn.